La vie en soie

Rondom Lyon waren vroeger veel zijde weverijen die stoffen maakten voor de couture in Parijs. Vanwege de kosten verplaatste de productie zich naar Azië wat het einde betekende van een bloeiende cultuur. In de ruimtes die leeg kwamen vestigden zich kunstenaars met hele verschillende disciplines die volop nieuwe functies bedachten voor al die mooie grote hoge industriële ruimtes.


Eén fabriek was nog in gebruik en vertelde die hele geschiedenis in beeld. 
De eigenaresse was rond de 70 en had geen opvolger. Het was duidelijk dat de fabriek ook zou gaan sluiten. Het deed mij denken aan de herenkleding industrie in Nederland die in de jaren zeventig ook langzaam maar zeker over de kop was gegaan. Het leek mij de moeite waard om die laatste fabriek in beeld vast te leggen. Ik huurde een atelier in de buurt en ging iedere dag foto's maken. Het licht was prachtig. Het geluid van de weefmachines ook.
 Kinderen van de kleuterschool aan de overkant zeiden dat er steeds applaus was aan de overkant en zo klonk het ook.

Met de serie heb ik een tentoonstelling gemaakt in het Museum van Vienne en later in Zeeland in het Zijdemuseum in Meliskerke. Bij de opening in Frankrijk waren vrouwen die in de fabriek werkten. Toen ze de foto's zagen zeiden ze: "Mais non, c'est pas chez nous" , waarna in 2e instantie de herkenning kwam. De directrice kreeg een artikel in de plaatselijke krant.  Het was superleuk om te doen. De keuken in de regio van Lyon is top dus ja, iedere dag heerlijk gegeten.
 De foto’s heb ik in mijn webshop gezet. Je kunt ze vinden onder photography.