Armando

Ooit was ik onderweg met de trein naar huis. Bij een overstap belandde ik, helemaal achterin, in de internationale trein uit Berlijn. Achterin waren 2 coupés voor 6 personen. In de achterste coupé zat Armando in zijn eentje aan het raam. Ik liep terug naar de overloop om in Hilversum over te stappen. Bij Hilversum kwam Armando eraan gelopen met zijn vioolkoffer. Ik zei:”U bent Armando, ik hou enorm veel van uw werk”. Wat hij antwoordde weet ik niet meer, maar wel dat hij de deur opende en me voor liet gaan. Een echte gentleman, geweldig! 

Laatst liep ik langs een paar bomen in een bos op de Veluwe. Ik zag het schors en dacht meteen Armando. Gelijk ging er een heel repertoire open van zijn werk. Ongelofelijk rijk en divers met alle mogelijke dwarsverbanden over zoveel disciplines. Abstract, maar ook weer niet. De prachtige interviews waarin hij verteld waarom hij werk maakt, waar eigenlijk niet echt een duidelijk verhaal uit komt. Gewoon, omdat hij dat nu eenmaal doet.

Een tijdje later in Groningen zie ik bij een antiquariaat een boek van Armando in de etalage liggen. Ik ben naar binnen gegaan om het te bekijken. Opnieuw prachtig werk. Een boek in oplage met gedichten en tekeningen van handen, gedrukt bij Piet Clement, de steendrukker uit Amsterdam. Ook daar kregen we weer een heel gesprek over Armando. 

Heel precies benoemen kan ik het niet en dat hoeft ook niet. Het raakt.